Τα κεφάλια τους παραπέμπουν σε τοτέμ,
καφέ ακτίνες από φως διαπερνούν τις ρωγμές των κρανίων
οι άνθρωποι τρώνε.
Δεν σκέφτονται τις γυναίκες ή τα χρόνια που έρχονται,
αλλά ξετυλίγουν το χάρτινο περιτύλιγμα,
η κέτσαπ αιμορραγεί στις άσπρες πετσέτες,
απορροφιέται από τα μπιφτέκια,
και κολλάει στο χαρτί όπως η γάζα στην ανοικτή πληγή.
Οι τροφές στριφογυρίζουν στα στόματά τους.
Ψάχνουν στον ουρανίσκο τους λες και
θα γεννηθούν με μια κατάποση.
Οι άνθρωποι τρώνε, μόνοι.
István László Geher
κομπάρσος 