Δεν πείστηκες ποτέ, κακόμοιρε, ότι ο χρόνος σταματά ενίοτε κι αναγκαστικά μεταμορφώθηκες σε άνθρωπο. Κατέβαλλες το μαρτύριο ως το επακριβές αντίτιμο της φρίκης να λέγεσαι άνθρωπος, μα να που επιτέλους πια ο κόσμος ξεμακραίνει απ’ την ιδέα του ανθρώπου. Να που η μια μεταβολή διαδέχεται την άλλη κι ας μετονομάζεται κάθε μια τους άνθρωπος. Να που όλα κατασταλάζουν στο να μείνεις για πάντα άνθρωπος. Είσαι τόσο μόνος πια, εγκλωβισμένος να κοιτάς κατάματα, ξανά και ξανά, τον άνθρωπο και μόνο αυτόν. Ο θεός δεν είναι άλλος από την αυτολύπηση σου καημένε, καθώς τώρα ξέρεις, πολύ καλά, ποιος είναι ο άνθρωπος. Γνωρίζεις πως το τέρμα του ταξιδιού σου είναι ο άνθρωπος που ήδη είσαι κι απλά ελπίζεις πως κάποτε κάποιος άλλος ή κάτι άλλο, μες σε μια υπέρλαμπρη αυγή, θα σε αποχαιρετήσει για πάντα, δίχως τον παραμικρό οίκτο.
Ένας Έτσι
κομπάρσος 